مهر نوشت: بهترین معنای شکر خداوند متعال، خرج نعمت های خدادادی در مسیر عبودیت و بندگی است. البته خداوند رحیم خود وضعیت بندگان را ترسیم کرده و در سوره سبا آیه 13 می‌فرماید: و قلیل من عبادی الشکور؛ ولی عده کمی از بندگانم شکرگذارند.
امام صادق (ع) در معنای شکر و سپاس می فرماید: شکر هر نعمتی پرهیز از استفاده آن نعمت در حرام ها و عصیان‌هاست.(الکافی، ج2، ص 94 و 95 )
شکر گفتاری بیان عبارت نورانی "الحمدلله رب العالمین" است و شکر رفتاری استفاده هر نعمتی در مسیر شایسته و بایسته آن نعمت که از سوی خالق هستی ترسیم شده است، خواهد بود. امام صادق(ع) می فرمایند "شکر هر نعمت یپرهیز از حرام ها و دوری از گناهان درباره آن نعمت است".(الکافی، ج 2، ص 94و 95)
با دقت می توان به ابعاد جالب این سخن پی برد و دانست که به طور مثال شکرگذاری چشم و گوش، بهره گیری این اعضا در امور مباح و حلال و پرهیز از گناه و حرام است، آنچه می‌بینیم و آنچه می شنویم بهترین نماد شکر گزاری و کفران این دو نعمت خواهد بود و همینطور درباره دیگر الطاف و نعمت های الهی که زمان ها و زمین های استفاده از این اعضا در روز رستاخیز در دادگاه الهی، همراه با یکایک اعضا زبان به نوع استفاده از آنها گشوده و ما را سربلند یا سرافکنده می‌سازند.
اظهار نعمت و بیان علاقه‌ها و دوستی‌ها شیوه ای بسیار شایسته در مسیر زندگی و ایجاد صمیمیت و سازندگی است. راز اینکه توصیه به اظهار عشق و علاقه نسبت به همسر شده آن است که آگاهی اطرافیان از احساس پاک و بی آلایش ما در استحکام پیوند و عمق بخشیدن به دوستی ها و رفاقت معجزه می کند.
حال اگر این شیوه شایسته در برابر خالق هستی صورت پذیرد و هر یک از ما گاه و بیگاه لب به اقرار خوبی های خدا و بدی‌های خود نماییم و چون امام حسین(ع) در دعای عرفه نخست صفات والا و بی همتای خدای را بازگو کنیم و سپس اقرار به زشتی های خویش نماییم، به یقین شاهد بارش رحمت و مغفرت الهی خواهیم بود.
نقل شده که هرگاه رسول خدا(ص) حادثه ای رخ می داد که شادمان می‌شد، می فرمودند: خدا را بر این نعمت شکر و چون امری پیش می آمد که غمگین می شد، می فرمود: "خدا را در هر حال شکر" و آن حضرت می فرمود:خدایا هر نعمت یا سلامتی که در دین یا دنیا دارم از توست، تو یکتا و بی شریکی...
آموزه های آسمانی اسلام، "ارتباط با پروردگار" را یگانه راه محبت و عنایت خدا به بندگان معرفی کرده اند و در نگاه پر مهر پیامبر اسلام (ص) هیچ چیزی ارزشمندتر از دعا به درگاه خداوند متعال نبود؛ به راستی هر گاه دعا که "قرآن صاعد" نام گرفته و برترین اعمال و عبادات یا مغز و محتوای اطاعات لقب یافته و "عباده الکبری" خوانده می شود، همراه با زمزمه و راز ونیاز به پیشگاه پروردگار بی نیاز برای شکر نعمت های الهی باشد، یکی از بهترین نمادهای شکرگزاری خداوند متعال نخواهد بود.
